Dinsdag 3 sept. Treignac - Lagraulière.  44 km. 

We starten hoog vandaag en dat betekent dat we gaan dalen en in verhouding tot eerdere dagen niet zo'n heel zwaar traject te gaan hebben. Jammer dat we de langste afdaling van vandaag in de remmen naar beneden moeten omdat de weg net geteerd is en dus vol grind. Het is prachtig weer en strakblauw en ook nu weer heerlijke koele bosrijke kronkelwegen met mooie doorkijkjes. Huib schiet nog even een plaatje van onze trouwe bruine supporters, want ook hier zijn ze dagelijks van de partij. We naderen Uzerche en daar zullen we onze eigen route weer oppakken. Omdat we Uzerche nu van af boven benaderen krijgen we een prachtig uitzicht op de stad en de oude spoorbrug, die we na de lunch een stuk zullen gaan volgen. Dat is weer even heerlijk fietsen en we kunnen ons voorbereiden op een stuk onverhard steenslag pad en de klimmetjes die daarna volgen naar St. Jal dat weer een stuk hoger ligt. Als snel rijden we Lagraulière in en fietsen langs het leuke dorpsplein, waar we een prachtige monumentale Romaanse kerk in het oog krijgen. Bij de plaatselijke bakker halen brood en wat lekkers wat we op een bankje voor de deur lekker van genieten. Vlak buiten het dorp bereiken we de camping waar we de nacht zullen doorbrengen. Weer zijn we de enige campinggasten en de beheerder is duidelijk blij met onze komst. We worden hartelijk ontvangen en mogen een plek uitzoeken. Hij zit met zijn vrouw en kindertjes op het kleine terras voor de camping met snackcar die gesloten lijkt. Als we de tent aan het opzetten zijn komt de baas met zijn mooie dochter van ongeveer drie jaar, gekleed als een prinsesje. Een weelderige bos witte krulletjes waaierd frivool om haar bolletje. Hij stelt haar trots aan ons voor als Mavie, wat "mijn leven" betekent. Zonder ook maar een spier te vertrekken zweeft ze bijna letterlijk in haar prinsessenjurkje op haar blote voetjes over de rotsachtig bodem met een gratie die je aan Karin  Bloemen doet denken. Ze komen de douches voor ons aanzetten. Na een uur (une heure) kunnen we een warme douche nemen. Nu ontstaat er een grappige spraakverwarring. Huib dacht dat hij zei dat het douchen een Euro kost en wilde een twee euro muntstuk wisselen. Het ijs is gelijk gebroken en als we vragen of we in het dorp ergens kunnen eten, schud  hij het hoofd. No, zegt hij beslist. Jullie kunnen vanaf 19:00 uur bij mij eten, dan gaat de keuken open. De papa van Mavie heeft water en een lekker wijntje en maakt verbazend lekker eten voor ons klaar. Ondertussen verschijnt zijn vrouw ook weer uit hun woonwagen om hun baby van vier weken aan ons voor te stellen. Aimee, wat betekent "de gene waar ik van hou". Zo trots op hun kleintjes en zoveel gastvrijheid als we hier ontmoeten, dat is zo mooi. Ook de grote goeiige zwarte hond die telkens ondeugend naderbij probeert te komen, hebben ze goed in de hand. Mavie mag nog even met papa dollen en voert een hele act op, ze kan zo bij het toneel volgens ons. Midden in het spel hijst ze plotseling haar prinsessenjurk omhoog, gaat op haar hurken zitten en doet een plas. Ze is razendsnel en voor pappa het in de gaten heeft danst ze al weer verder. Hij verontschuldigt zich en zegt, nu is ze even geen prinses meer. Aan de vanzelfsprekendheid waar het meisje dit mee doet, maken we op dat dit voor haar de gewoonste zaak van de wereld is. Als Huib de rekening vraagt, tovert de baas uit het niets een pinautomaat tevoorschijn en ongelovig vraagt Huib of hij zijn pas wel lust. En ja hoor, geen probleem. In half Frankrijk geen betaalautomaat te vinden en pinnen lukt ook vaak niet, maar hier op een lege achteraf municipale camping is het de gewoonste zaak van de wereld.