Donderdag 5 sept.  La  Gironie - Rocamadour.  42 km.

Na gisteravond de vriendelijke maar zwijgzame boerin te hebben gadegeslagen tijdens het verzorgen van haar dieren, volgt een even verassend ontbijt. In onze favoriete outfit wandelen we de hal in en worden uitgenodigde de woonkamer in te komen. Er zit al een echtpaar aan tafel die gisteravond laat nog is aangekomen. De tafel is royaal gedekt met brood, grote kannen sap, heet water voor thee, verse koemelk en wel 6 verschillende soorten zelfgemaakte confiture.  De andere gasten komen uit Straatsburg en blijken na wat Franse uitwisselingen, ook vloeiend Duits te spreken. Terwijl wij gezellig kletsend ons ontbijt nuttigen, staat de boerin achter ons met een hyper modern stoomstrijkapparaat de was te strijken. Hoe huiselijk wil je het hebben. Na een hartelijk afscheid vertrekken we voor onze laatste etappe naar Rocamadour. Nog een paar venijnige klimsessies staan ons te wachten en aangezien de lucht strakblauw is en nu al behoorlijk warm, weet ik dat het een pittig klussie gaat worden. Na een stukje stijgen, komen we bij het hooggelegen plaatsje Hòpital-St. Jean, een voormalige verzorgingsplaats voor pelgrims. Ook zien we hier een prachtig monument van de molen St. Antoine. Daarna beginnen we aan een lange afdaling van bijna 8 km. Prachtige wijde uitzichten vallen ons ten deel. Het is een overweldigende ervaring om zo door dit mooie authentieke gebied te glijden, verwonderd en bijna ongelovig dat het gelukt is om op eigen kracht zo ver te komen. Wetende dat we het straks weer moeten bezuren, geniet ik met volle teugen van dit moment. Vlak voor Martel komt de eerste klim en ik moet zeggen dat ik me er goed doorheen weet te slaan. We zakken nu weer af en glijden het Dordognedal in waar we via een grote brug die rivier oversteken. Het is tijd om te eten en het enige dat er in de wijde omtrek te vinden is, blijkt een chique panorama restaurant te zijn met uitzicht op de Dordogne. We schuwen niets, chauffeurscafé, "snack au camping" of 4 sterren Michelin, je moet alles beleven is ons motto. Ach ja en we zijn er tenslotte helemaal op gekleed. overal wordt je behandeld als een vorst, mits je maar wijn drink bij het eten. Tja en dat...... doen we nou juist niet (overdag dag dan) Gracieus worden we naar een mooi gedekte tafel begeleidt en Huib schuift galant mijn stoel voor me naar achter. Ik moet grinniken omdat ik weet wat er gaat volgen en moet inhouden om niet in de lach te schieten. Het personeel trekt zich terug en de bazin in een mooi Frans jurkje komt de bestelling opnemen. We kiezen de Plat du Jour en water....... Ze kijk ons even aan, knikt stijfjes en terwijl ze weg beent, smijt ze met een achteloos gebaar de menukaarten bij de serveersters op tafel. Het water wordt gebracht en de mooie borden weggehaald. We kijken elkaar aan met een uitgestreken gezicht waar zichtbaar veel leedvermaak achter schuil gaat. Maar het mag gezegd worden, Plat de Jour of niet, ook de presentatie van deze "eenvoudige' maaltijd  is werkelijk fantastisch. Met een beetje geluk kunnen er net de laatste 12 km op fietsen. Afijn na 5 km. klimmen moet mijn lieve maatje me bijna letterlijk van de straat opvegen.  De fles "kokende' Fanta, die we gelukkig bij ons hebben, moet eraan geloven. Na een half uur voor dood op een muurtje te hebben gehangen komt er ineens een koel briesje langs. De onverwachte verkoeling doet wonderen en doet de hete föhnwind die ons plaagt even vergeten. Dan denk ik weer verder te kunnen om het laatste stuk te bedwingen. Het stijgt nog steeds hoewel een stuk milder en dus beter te behappen. Met nog minder dan twee km te gaan hebben we geen glimp van Rocamadour mogen opvangen. Bijna bezorgd of we wel op de goede weg zitten rijden we L' Hospitalet binnen. Het plaatsje ontleent zijn naam aan het hospitaal Sint Jan dat vanaf het eerste begin aan de ingang van de bedevaartplaats heeft gestaan. In dit hospitaal werden de pelgrims opgevangen en kregen voedsel en verzorging bij hun aankomst. Dit is het eindpunt van onze tocht en het voelt een beetje katerig. Ineens beseffen we en zien we ook, waarom we Rocamadour niet voor ons zagen verrijzen. We staan er boven op. Het betoverende plaatsje hangt namelijk aan de rotswanden van een kloof. Voor de camping hoeven we niet eens meer op de fiets te stappen. De fietshandschoenen en broeken gaan na het opzetten van de tent, een grote bak kwark met honing en een verkwikkende douche, met een grote zwaai de container in. Ze hebben hun dienst meer dan bewezen en zijn niet meer te redden. En dan.... op een prachtig terras, klinken we op onze bijzondere,  mysterieuze, bezielende en vooral onvergetelijke helende tocht.